آسمان زمین خورد

شاید بهتره منم بنویسم از چیزایی که این روزا هست و اتفاق میافته و منو در همون پیچ بحران نگه داشته ...ترافیک سنگینی داره این پیچ و نمیدونم چه میانبری رو انتخاب کنم .

بزنم به خاکی منتهی به دره میشم ...ساکت و ساکن بمونم تا بگذره خودم ذره ذره آب میشم

تعجب نکینید .گاهی هم سنگ صبورهم کم میاره ..گاهی از یه حرف خیلی خیلی کوچک هم ناراحت میشه و گاهی یک فکر مدتها ذهنش رو مشغول میکنه ...جرات پرسیدن هم نداره ...جرات اینکه خودش رو از توهمات روزانه و پی در پی اش بیرون بیاره نداره ...

تو این مدت سعی کردم سنگ صبور باشم ...نمیدونم موفق بودم یا نه ...اما هر چه باشد یه روز با تمام تلاشها فراموش میشی و یکی دیگه فرمانروای بهترین رفیقت میشه ...

یه دوست بهم گفت تو فقط سنگ صبور باش و تنهاش نگذار

گفت قرار نیست از درد خودت بگی ...از رنج خودت بگی ...قرار نیست اون تسکین دل تو باشه ...قرار نیست توی دلتنگی هات کنارت باشه و قرار نیست تا ابد با تو باشه ...

این کلمات اون زمان خیلی واسم اهمیت نداشت .الانم نداره ولی منم آدمم و کم میارم ...دلم پر میشه ...دلتنگ میشه ...ناراحت میشه ...بغض میکنه ...میشکنه ...

اما کسی نیست دلم رو جمع و جور کنه ...کسی نیست بغلم کنه و دست بکشه تو موهام و بگه گریه کن رفیق ...کسی نیست بگه درست میشه

کسی نیست بغض خفته گلوت رو آشکار کنه ...

یه روزی سیاوش میگفت چه سخته در میان جمع بودن ...ولی در گوشه ای تنها نشستن ...

حالا روز سیاوش شده روز من ...

به یه سکوت عظیم نیاز دارم ...سکوتی که شاید یکی پیدا شه و منو از وراش بکشه بیرون ...شاید کسی باشه که غم نهان لبخندم رو درک کنه

شما هر چی میخوای بگو ...

اما نه مسافرت ...نه عروسی ...نه رقص و آواز و نه حتی عکاسی آرومم نمیکنه

من خیلی تنهام ...خیلی

نگو منفی نباش .... بعضی وقتا سر سخت ترین آدم ها هم حس میکنن چقدر تنهان

به قول یه رفیق عزیز و دوست داشتنی در حال پوست اندازی ام  و چقدر طی کردن این روند تا تولد دوباره سخته ...

خوبیش اینه که میگذره ....